Masker…
Onbekende mensen om mij heen, ik zie ze lopen en druk mezelf steviger in mijn stoel. Waar zijn alle bekende gezichten gebleven? Ik scan de mensen om mij heen, druk in beweging. Herken ik iemand? Nee.. volgens mij niet. Ik zie witte pakken, plastic schorten, rare dingen om hun gezichten, een bril, handschoenen. Zijn dit zusters? De zusters die altijd voor mij zorgde? Ik voel me niet thuis in dit geheel en voel me onrustig. Ik probeer mijn broodje op te eten, maar het lukt me niet. Ik voel me misselijk en schuif mijn bord van me af. Op dat moment stopt zo’n wit pak met bewegen en kijkt naar me. Ik voel me angstig en schuif weer ietsje verder mijn stoel in. Mijn handen, vingers, klemmen zich steviger om de leuning van de stoel heen. Het pak komt naar mij toe lopen en mijn adem stokt. Wat wil ze van me? Ik voel een intense energiestroom door mijn lichaam heen schieten, vanuit mijn tenen tot mijn borst. Het maakt me angstig. Het pak knielt naast me neer en ze kijkt me aan… onze ogen maken contact en door het masker en de bril heen zie ik een zachte blik…
Onwerkelijk…
In beweging zetten wij onze werkzaamheden voort. Het is zo’n onwerkelijk situatie. Afstand proberen te houden van mensen met dementie, waar je met zo veel Liefde voor zorgt. Mee leeft. De mensen die je normaal gesproken vast houdt wanneer zij zich onrustig voelen. Die je knuffelt wanneer ze bang zijn en de wereld om zich heen niet begrijpen. En júist vanwege de Liefde voor deze mensen, hun eigen veiligheid, houden wij nu afstand. Het voelt zó onnatuurlijk en het raakt je in het diepste van je zorghart. Ik merk op dat een van onze lieve bewoners bang is, bang voor de wereld om zich heen. Bang voor de onherkenbare mensen die ze ziet, bang voor de witte uniformen en schorten, handschoenen, mondkapjes en brillen. Ze voelt de onrust bij ons allemaal en heeft last van de, ergens onmenselijke situatie waar we met z’n allen inzitten. Ik kniel naast haar neer en voel dat dit haar des te meer angst geeft. Achter het mondkapje en de spatbril probeer ik met een zachte blik contact te maken. Te laten voelen dat het goed is, dat ze veilig is. Ik voel dat er ergens vertrouwen ontstaat en weet dit ‘’vast te pakken’’. Vóórbij het fysieke, voorbij de vreemde uiterlijke verschijning van het hele pak dat wij dienen te dragen, voel ik dat er contact is. Zonder woorden, maar met een blik en een hart vol Liefde zijn we in contact, samen.. met elkaar…
Vertrouwen…
Mijn adem ontsnapt uit mijn longen, uit mijn borst dat zich zo strak gespannen had en adem met een zucht helemaal uit. Mijn hand ontspant en glijd van de leuning af, voorzichtig richting het pak naast mij. Onze ogen houden contact met elkaar en ik kan me meer ontspannen. Mijn lichaam rustig in de stoel laten zakken. Mijn hand raakt voorzichtig de hand van het pak aan, heel even schrik ik, dit voelt niet als een zachte, warme huid. Ik voel een rubber laagje. Maar ook voel ik, Liefde, vertrouwen. Ik geef me over aan dit gevoel en pak de hand vast…
Van hart tot hart…
Ik blijf in contact met deze lieve dame, voorbij het uniform, met heel mijn hart. Ik zie dat ze zich overgeeft aan de situatie en haar hand zakt in de mijne. Ze zucht diep en ontspant. Zo blijven we even zitten, hand in hand, van hart tot hart. Er rolt een traan over haar wangen… en even is alles precies goed zoals het is.